فصله من با تو                                         با جهان                                                             باشب                                                                     زخمی است که برروی شانه ام سایه انداخته                                                                                             تنها                                                                               تنها                                               فراتر رفته ام                                ازخود ازکنار تصویرهایی که به گونه ای دیگرند......                                                        کلمات رابه من بسپارید                            که جهان کوچک است          و من...                      دیوانه ی  ...                                        دیوانه.. بنانیست که هیچ کس بیدارم کند                                              باتو....                                                      باجهان                                                                 وداع گفته ام                                              باد نمی وزد   و کلمات بدون سایبان برریسمان طلوع                                      گردن کج می کنند                                                        و می خندند                                                                         به من....